Wprowadzenie i cel: Nowoczesna terapia NS opiera się na stosowaniu leków z grupy ACE-inhibitorów (ACEI/ARNI), beta-blokerów, antagonistów aldosteronu (MRA), flozyn oraz stanowiących uzupełnienie diuretyków pętlowych. Szczególną uwagę należy zwrócić na przełom w leczeniu pacjentów z HFpEF jak i włączenie do leczenia nowej grupy leków flozyn- empagliflozyny i dapagliflozyny, które posiadają dodatkowy atut, którym jest protekcyjne działanie na nerki. Skrócony opis stanu wiedzy: Najnowsza definicja NS określa tę jednostkę chorobową, jako zespół kliniczny charakteryzujący się określonymi objawami podmiotowymi oraz przedmiotowymi spowodowanymi nieprawidłowościami w budowie i czynności serca. Według aktualnych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2021 roku, NS można podzielić ze względu na wartość frakcji wyrzutowej (EF) na NS z obniżoną frakcją wyrzutową (HFrEF) - wartości EF ≤ 40%; NS z łagodnie obniżoną frakcją wyrzutową (HFmrEF) - wartości 41%-49% oraz NS z zachowaną frakcją wyrzutową (HFpEF) - wartość ≥ 50%. Wyróżniono również pacjentów z poprawioną frakcją wyrzutową (HFimpEF). W zależności od typu NS pacjentowi zostaje ustalone odpowiednie leczenie. Streszczenie: W ostatnich latach zaszło wiele zmian dotyczących leczenia NS. Ma to ogromne znaczenie biorąc pod uwagę starzejące się społeczeństwo jak również fakt, że w przyszłości liczba chorych na NS może znacząco wzrosnąć. Dlatego konieczne jest, aby leczenie było stale udoskonalane, pamiętając, że niewydolność serca to nie pojedyncze rozpoznanie, ale zespół z wieloma objawami, mający wpływ na cały organizm, codzienne funkcjonowanie i długość życia. Podstawowym leczeniem w NS jest farmakoterapia, gdzie jeszcze 20 lat temu to diuretyki i inhibitory ACE stanowiły podstawę leczenia, a glikozydy naparstnicy, leki naczyniorozszerzające i b-blokery stosowane były dodatkowo. Obecnie korzystamy ze schematu opartego na czterech grupach leków: blokujących układ renina–angiotensyna–aldosteron (ACE-I, ARNI), lekach β-adrenolitycznych ,inhibitorach kotransportera sodowo-glukozowego (dapagliflozyna, empagliflozyna), inhibitorach receptora mineralokortykoidowego. Inwazyjne metody leczenia również stały się standardem w leczeniu tej jednostki chorobowej. Możemy do nich zaliczyć: implantację kardiowerter-defibrylator (ICD), komorową stymulację resychronizującą (CRT) oraz systemy wspomagania lewokomorowego (LVAD), które znacząco poprawiają rokowanie w niewydolności serca.